udowadnia on, że potrafi dobrze grać, a nie tylko bić. Bardzo istotną rolę gra tu A. Buzek, a gra doskonale, ona wręcz przewyższa Stathama i jeszcze raz przekonujemy się, że nie przypadkiem ma ona w swojej artystycznej biografii film u Wajdy.
Osobiście nie za bardzo lubię, że się tak wyrażę, brania zakonnic jako półproduktów do filmów akcji czy do dramatów, utwierdzania wielu widzów w tym, że powołanie zakonne jest zaledwie dodatkiem do prawdziwego życia lub ucieczką przed nim (nawet wprost mówi tak zakonnica-Buzek, po polsku, jakby do siebie - że ucieka przed sobą do Boga), ale ten film ma - co mnie bardzo zaskoczyło, tyle niuansów i niespotykanej w filmach akcji głębi psychologicznej, że stereotypy tracą tu swoją toksyczność.
Nie mogę uwierzyć, że obok przerabiania ludzi na mięso mielone, co jest gatunkową koniecznością filmów Stathama, zmieszczono tak udanie tyle innych wartości.